Zapis fascynujących rozmów Jana Sztaudyngera z córką Anną, które miały miejsce w ostatnich miesiącach jego życia - od stycznia do września 1970 roku. Praca nad Chwalipiętą była, jak wspominała później Anna Sztaudynger, lekarstwem zapewniającym jej ojcu dobry nastrój nawet wtedy, gdy fizycznie był już w bardzo złej formie. Zapis dialogów układa się w pewnego rodzaju leksykon - poszczególne fragmenty są zatytułowane na zasadzie haseł. Sztaudynger opowiada o wydarzeniach z różnych okresów życia, snuje refleksje na temat swojej twórczości, wspomina rodzinę i przyjaciół, wśród których znajdowało się wiele znanych osobistości. Źródło: lubimyczytac.pl

"Dla honoru organizacji" to druga część cyklu "Wieża Babel". Akcja tej pełnej wątków autobiograficznych powieści rozgrywa się na Wileńszczyźnie w latach 1942-1943. Józef, znany w pewnych kręgach jako Kondor, rozpoczyna współpracę z wileńską AK, a dokładnie z komórką dokonującą zamachów na zbrodniarzy skazanych na śmierć przez "górę". Szybko jednak wychodzi na jaw, że tylko nieliczni członkowie AK są prawdziwymi bojownikami o wolność ojczyzny. Mimo że bohater obejmuje kierownictwo nad niesprawnie działającą placówką, planowane są zamachy i giną kolejni skazani. Honor organizacji zostaje więc ocalony, ale Józef dobrze wie, że to zbyt mało. [lubimyczytac.pl]

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej. "I nagle buchnęła starannie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w „spisku żydowskim przeciw Polsce”. Szeptał: - Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą. - Jaką władzę? Ty żyjesz! ". [fragment książki]

Zbeletryzowane wspomnienia z okresu dwudziestolecia międzywojennego pisarki. Broniewska opisuje swoją działalność w harcerstwie, przyjazd w 1924 r. do Warszawy z rodzinnego Kalisza, lata pracy nauczycielskiej, pierwsze zetknięcie i ideologią marksistowską. Daje sugestywny obraz życia i działalności postępowej inteligencji i literatów, związanych z ruchem robotniczym i KPP. Wiele miejsca poświęca postaci swego męża, Władysława Broniewskiego, podając mało znane szczegóły z życia i twórczości poety. Wartki, ożywiony dialogami tok narracji.

Adrianna nie zna angielskiego, nie ma żadnych rzeczy osobistych, sama zgłosiła się do opieki społecznej. Co się działo z nią wcześniej - nie wiadomo. Wiadomo tylko, że jest Polką i ma czternaście lat. I że przez jakiś czas zostanie u Casey. Casey Watson prowadzi dom zastępczy dla dzieci z największymi problemami psychologicznymi i wychowawczymi. Ratuje dzieci, z którymi nikt już nie mógł sobie poradzić, narażając spokój, zdrowie i życie swoje i swojej rodziny. Adrianna zachowuje się inaczej, niż dzieci, którymi Casey opiekowała się wcześniej. Jest cicha, grzeczna. I przerażona... Casey niepokoi coś jeszcze. Dziewczyna wygląda na chorą. Kiedy jednak Casey wzywa lekarza, Adrianna reaguje histerią. Nie pozwala się zbadać. I wciąż nie mówi nic o swojej przeszłości. Co spotkało to dziecko? Dlaczego tak przeraża ją czyjś dotyk? Czego tak bardzo się boi? Miną tygodnie, zanim Casey pozna szokującą odpowiedź. I postanowi walczyć o dziewczynkę, która tyle razy musiała uciekać przed molestowaniem i przemocą, że nie ma już dokąd uciec. Lecz wtedy Adrianna znika...

Szczera opowieść o walce z czasem i chorobą oraz o tym, jak ważne jest połączenie z naturą. Po zakończeniu ponadtysiąckilometrowej wędrówki Rynor i Moth osiedlają się na tyłach kaplicy i na nowo próbują odnaleźć się w rzeczywistości. Okazuje się to o wiele bardziej skomplikowane, niż przypuszczali – w czasie wielomiesięcznej wędrówki to dzikie, smagane wiatrem angielskie wybrzeże, klify i bezkres nieba stały się dla nich prawdziwym domem. Powrót do normalności, ponowne zamknięcie w czterech ścianach i wiążące się z tym nagłe ograniczenie kontaktu z naturą w jej surowej postaci stanowią dla pary wyzwanie – jak się okazuje, również fizyczne. Jednak kiedy nieznajomy mężczyzna po przeczytaniu Słonych ścieżek kontaktuje się z Raynor, nieoczekiwanie pojawia się szansa. Możliwość tchnięcia życia w popadającą w ruinę farmę wtuloną w kornwalijskie wzgórza, pozwolenie wymęczonej ziemi na ponowne zdziczenie i oddanie w ten sposób naturze tego, co ludzka działalność brutalnie jej wydarła, staje się dla pary nową ścieżką, szansą na to, by czymś zastąpić wędrówki. Dzika cisza to poruszająca opowieść o nadziei, tlącej się nawet w najgęstszej ciemności, o miłości trwającej całe życie, zdolnej przezwyciężyć największe przeszkody i o głębokim znaczeniu ludzkiego połączenia z naturą. „Zaufałam Raynor Winn, gdy w Słonych ścieżkach pisała, że droga może leczyć. Ruszyłam z jej książką na szlak i odtąd w wędrówce znajduję mądrość i harmonię. Ale to dzięki Dzikiej ciszy zrozumiałam, że przyroda jest naszym domem, a wśród roślin, zwierząt i wzgórz jesteśmy u siebie, połączeni i bezpieczni. Szczerość i prostota tej opowieści są jak naturalne piękno, nie można się im oprzeć”. Paulina Wilk „Płynąca z głębi serca i pokrzepiająca. Donośny pean na cześć fundamentalnej roli natury, jej majestatu, gwałtowności i niestałości”. The Wall Street Journal