Zapis fascynujących rozmów Jana Sztaudyngera z córką Anną, które miały miejsce w ostatnich miesiącach jego życia - od stycznia do września 1970 roku. Praca nad Chwalipiętą była, jak wspominała później Anna Sztaudynger, lekarstwem zapewniającym jej ojcu dobry nastrój nawet wtedy, gdy fizycznie był już w bardzo złej formie. Zapis dialogów układa się w pewnego rodzaju leksykon - poszczególne fragmenty są zatytułowane na zasadzie haseł. Sztaudynger opowiada o wydarzeniach z różnych okresów życia, snuje refleksje na temat swojej twórczości, wspomina rodzinę i przyjaciół, wśród których znajdowało się wiele znanych osobistości. Źródło: lubimyczytac.pl

Drogami skalnej ziemi. Podtatrzańska włóczęga krajoznawcza - drugie wydanie pięknego dzieła Hanny Pieńkowskiej i Tadeusza Staicha, książki okrzykniętej z biegiem czasu mianem „biblii podhalańskiej”, uhonorowanej w 1957 roku nagrodą literacką miasta Zakopanego, właśnie ujrzało światło dzienne. Dzieło to zyskało renomę i zostało docenione przez liczne grono krajoznawców, przewodników i innych osób zawodowo zajmujących się poruszanymi w nim tematami. Jej ogromna wartość ­literacka i merytoryczna skłoniła wydawnictwo Astraia do podjęcia zaszczytnej próby drugiego wydania, na które tak liczył Tadeusz Staich i do którego rozpoczął przygotowania pod koniec swojego życia. Po latach, dzięki wsparciu Miasta Zakopanego i innych partnerów, to wielkie przedsięwzięcie doszło właśnie do skutku. Zadaniu temu oddaliśmy mnóstwo naszego serca, na które księga Drogami skalnej ziemi z całą pewnością zasługuje. Książka uzyskała nową szatę graficzną, nowe opracowanie i nową redakcję. To wydanie zawiera też prawie dwieście fotografii Władysława Wernera, czyli lwią część oryginalnego materiału fotograficznego z pierwszego wydania, uzupełnionego o inne starannie dobrane zdjęcia. Aby można było łatwo nawiązać do teraźniejszości danego miejsca, ­zastosowaliśmy umieszczone na marginesach kody qr, które prowadzą do wartych odwiedzenia stron internetowych opisywanych miejsc, gmin, zabytków, czasem przykładów muzycznych, a także do dzieł, które były dla autorów inspiracją, a niekiedy i cenną wskazówką. Pod kilkoma kodami kryją się również archiwalne nagrania głosu samego Tadeusza Staicha recytującego swoje utwory poetyckie. Dzięki tym cennym dodatkom i uzupełnieniom książka zyskała jeszcze inne, nowsze, bardziej współczesne oblicze.

To szczególny portret Duśki - Darii Trafankowskiej, powszechnie znanej siostry oddziałowej z serialu "Na dobre i na złe", pocieszycielki strapionych i charyzmatycznej kobiety. Hanna Karolak odwołuje się do słów ks. Jana Twardowskiego, które w pełni oddają istotę Duśki: "tak złota/że niepozorna/tak słowna, że cicha/tak cudowna, że zwyczajna". Autorka stworzyła intrygujący obraz osoby niezwykłej unikając przy tym banalnej laurkowatości.

Dzieje muzyki polskiej — to tytuł zobowiązujący, tymczasem oddawana do rąk Czytelników książka ma specyficzny i wymagający komentarza charakter. Powstała ona z inicjatywy Wydawnictwa według projektu i pod merytorycznym nadzorem prof. Tadeusza Ochlewskiego, przeznaczona zaś jest przede wszystkim dla czytelników zagranicznych, zainteresowanych muzyką polską. Nie jest to publikacja naukowa ani tym bardziej podręcznik historii muzyki — skromna objętość i popularyzatorski charakter książki skłoniły autorów do przeprowadzenia ostrej selekcji faktów, skutkiem czego obraz muzyki polskiej zarysowany na podstawie tej jednej lektury byłby zbyt ubogi i jednostronny. Zabrakłoby w nim zwłaszcza nie dość dokładnie zbadanych, a bezsprzecznie ważnych związków muzyki z innymi sztukami, filozofią, wreszcie dziejami gospodarczymi i politycznymi naszego narodu — wszystkie te zagadnienia zostały w książce ledwo zasygnalizowane. Poza głównym nurtem zainteresowań autorów znalazło się również wykonawstwo muzyczne. Ograniczenia te umożliwiły jednak koncentrację i przedstawienie w lapidarnej formie tematu najważniejszego - twórczości muzycznej. Każdy z autorów, realizując uzgodnione założenia, korzystał jednak z dość dużej swobody co do języka opisu i metody przedstawienia powierzonego mu obszaru dziejów naszej muzyki — stąd też poszczególne partie tej książki różnią się między sobą w sposób widoczny. Jednak każda praca o charakterze popularyzatorskim — a muzyki dotyczy to w największym stopniu — zawiera w sobie element subiektywny i eliminowanie go byłoby zabiegiem sztucznym, a chyba także niewykonalnym. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dzieje muzyki polskiej znacznie się wzbogaciły — z jednej strony na skutek istnej lawiny odkryć nieznanych, dzieł dawnych mistrzów, z drugiej zaś dzięki obfitemu i cennemu dorobkowi kompozytorów współczesnych. Nowe fakty pojawiają się i będą pojawiać nadal, dła uniknięcia nieporozumień trzeba więc zaznaczyć, że prace autorskie nad publikowanymi w pierwszym wydaniu tekstami zostały ukończone w roku 1975, dla potrzeb zaś drugiego wydania dokonano niezbędnych poprawek i uzupełnień w roku 1981. [od autorów] źródło opisu: Interpress, 1984

Jest to całościowa prezentacja dorobku artystów polskich i w Polsce działających. Syntetyczne ujęcie dziejów narodowej sztuki pozwala Czytelnikowi na poznanie dzieł i twórców najwybitniejszych, jak również tych mniej znanych, których dzieła popadły po latach w zapomnienie.

W noweli „Głupi Franek” wiejska gromada, otumaniona przez zawodowych agentów agitujących do wyzbywania się gospodarstw na rzecz zaborców i udawania się na obczyznę, opętana nadzieją łatwego zysku, opamiętuje się słuchając mowy „wiejskiego głupiego”, który powołuje się na fundamentalne wartości: uczucia rodzinne, tradycję i wiarę. W noweli „Dym” Maria Konopnicka przedstawia matczyną miłość i rozpacz matki po stracie syna.

Kompendium wiedzy o sztuce od czasów prehistorycznych do XX wieku. Książka przydatna zarówno jako wprowadzenie do dziejów sztuki, jak i uzupełnienie posiadanych wiadomości.