duktu Wielokrotnie wypierałem się nawet tej religii, którą wpojono mi w dzieciństwie. Otwarcie się z niej wyśmiewałem, nie stroniąc od ironii. Wówczas miałem po cichu za złe Kościołowi, że zmusza mnie do tego rodzaju sarkazmu, pozostając religią staroświecką, która wśród osób przyznających się do wszechobecnej, przyzwoitej lewicy nie jest w stanie pociągnąć za sobą nikogo. Przyznanie się do katolicyzmu jest dzisiaj czymś wstydliwym. W środowisku, w którym ja się obracam, katolik jest kimś śmiesznym, groteskowym, żałosnym, naiwnym i zacofanym. Nosi kalesony i koszule z krótkim rękawem, ma żonę z owłosionymi nogami i błyszczącym czołem, po cichu głosuje na skrajną prawicę, jego horyzonty są ciasne, a paznokcie brudne, upaja się swoimi drażniącymi dobrymi intencjami, nigdy nie poszedł na dyskotekę i wozi swoim rozklekotanym Renault Espace gromadę dzieciaków, którym cieknie z nosa… Jest to dokładne przeciwieństwo wrażenia, jakie powinien sprawiać przebojowy producent telewizyjny, jakim jestem! Spróbujcie wyjaśnić dyrektorowi programowemu stacji dla nastolatków lub modnej prezenterce, że wybieracie się na Mszę św., a zobaczycie efekt! „Jakie to interesujące…” – powiedzą z grzecznym wyrazem twarzy. Ale całkiem przez przypadek okaże się, że projektu, który im zaproponowaliście, nie da się zrealizować. W telewizji przyznawanie się do katolicyzmu, z całą jego aurą statyczności i anachronizmu, wydaje się samobójstwem. Thierry Bizot, którego tu cytujemy, nie jest żadną osobą no-name; to bardzo ważna postać francuskich mediów, wieloletni dyrektor jednej z tamtejszych stacji telewizyjnych, utalentowany i popularny realizator, człowiek powszechnie rozpoznawalny. We Francji takie określenia oznaczają zazwyczaj kogoś o mniej lub bardziej lewackich poglądach. Nie tym razem jednak, Bizot przeżył bowiem zachwycające nawrócenie, które opisał w „Anonimowym katoliku” w sposób dramatyczny, pełen refleksji, czasem żartobliwy. Powstała urocza opowieść o człowieku mediów, o jego rodzinie i środowisku, o drodze do spokoju i równowagi. Thierry Bizot może dziś powiedzieć o sobie: Stopniowo moje spojrzenie samoistnie zwraca się ku postaci, która zaczyna mnie wzruszać. Jezus. Sączy się teraz z Niego czysta i drogocenna radość. Kiedy o Nim myślę, wymyka mi się łza wdzięczności. Jest tak, jak gdybym znał Go osobiście, a On pomógł mi dorosnąć, wyrwać się z kolein, tak jak mógłby to zrobić ojciec, starszy brat, przyjaciel. Oto, kim jest dla mnie Jezus. Być może jestem szalony… ale co z tego, skoro jestem szczęśliwy?

Opowieść na stulecie śmierci bł. Karola de Foucauld. Trudno znaleźć innego błogosławionego, którego życie naznaczone byłoby tak licznymi paradoksami. Dzieje Karola de Foucauld w swoich początkach przypominają biografie Lawrence’a z Arabii i Antoine’a de Saint-Exupéry, pełne niebezpiecznych podróży po Afryce P?łnocnej i przygód wśród nieobliczalnych „ludzi pustyni”. Ale zarazem przywodzą na myśl inną historię, najpiękniejszą chyba, jaka wydarzyła się na świecie – życie samego Jezusa. (www.rema.com.pl)

27 stycznia 1950 roku – ta data trwale wpisała się w historię włoskiej wioski Santa Domenica di Placanica. Wówczas urodził się Cosimo Fragomeni, jeden z największych współczesnych mistyków, świadek objawień i wielkich cudów Matki Bożej. Spotkania brata Cosima z Maryją – obok Fatimy i Lourdes – uchodzą za jedne z najważniejszych, zaś miejsce, gdzie do nich doszło, słynie z licznych cudów oraz uzdrowień. Sama Matka Boża obiecała, że właśnie tutaj „Bóg otworzy okno na niebo”. To dlatego do Santa Domenica di Placanica każdego roku przybywają miliony pielgrzymów, których Madonna dello Scoglio obdarza łaskami. Ta książka to przejmująca opowieść o świadku tamtych objawień – prostym człowieku, którego Maryja wybrała, by stał się narzędziem miłości Jej Syna dla zbawienia dusz.

Osiem przepisów na szczęście. Jak się nie pogubić we własnych pragnieniach? Jak harmonijnie poukładać relacje z otoczeniem? Jak się uczyć uważności na drugiego? Jak ustrzec w sobie wewnętrzną ciszę? Jak nie dać się zniszczyć zachłanności i pośpiechowi? Ks. Grzegorz Strzelczyk przekonuje, że odpowiedzi są na wyciągnięcie ręki – w programie, jakim jest Osiem błogosławieństw. Zagląda w głąb człowieka i konfrontuje je z naszymi niepokojami i pytaniami. Pokazuje, że Ewangelia – nawet jeśli mówi rzeczy trudne albo zaskakujące – jest drogą do spełnionego życia. Ta książka to zaproszenie do niezwykłych duchowych ćwiczeń. Inspiruje, prowokuje, otwiera oczy.

Edyta Stein była filozofem i pielęgniarką, nauczycielką i prelegentką, zakonnicą i mistyczką. Konfrontując się z doświadczeniami I wojny światowej i rodzącego się nazizmu, odkrywała, że prawda jest uobecniona w Chrystusie. Pośród niepokojów społeczno-politycznych potrafiła osiągnąć jedność myśli, wiary i postawy życiowej, aż do śmierci w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.

Jeden z najpopularniejszych polskich rekolekcjonistów, wspominając swoje kapłaństwo, opowiada o trudnych ostatnio relacjach między księżmi a świeckimi. Nie stroniąc od ciętych i błyskotliwych uwag, za pomocą książki "Księża na księżyc" uczy nas, jak w każdej sytuacji samemu odkrywać, gdzie leży prawda. Dostrzegać dobro - nie tylko tam, gdzie jest ono oczywiste. O czym opowiada książka Księża na księżyc Pawlukiewicza? Polscy księża jeżdżą odlotowymi BMW czy może raczej trzymają w garażach wysłużone golfy? Czas wolny spędzają na „branżowych” zabawach czy przeżywając własną samotność w czterech ścianach plebanii? A co, jeśli są i tacy, i tacy? Czy postawa księdza mówi nam wszystko o tym, jaki jest Bóg? Czy żeby dziś chodzić w sutannie, trzeba być bohaterem? Czy fajny i życiowy ksiądz to naprawdę najlepszy kapłan, na jakiego możemy trafić? Czy antyklerykalizm jest zły? I jak powinien odnaleźć się w tym wszystkim katolik? Te i wiele innych tematów porusza autor książki "Księża na księżyc Tylko co dalej?" W ostatniej książce, nad jaką pracował, ks. Piotr mówi: „W Kościele nie istnieją tematy, o których nie warto mówić. Jeśli ktoś je porusza, to znaczy, że trzeba je wytłumaczyć. Nie możemy nabierać wody w usta”.

Róża Czacka miała problemy ze wzrokiem od dzieciństwa, a w wieku 22 lat zupełnie przestała widzieć. Mimo to wiodła niezwykle aktywny tryb życia: podróżowała po całej Europie, poznawała najnowsze osiągnięcia w zakresie edukacji niewidomych i nawiązywała liczne kontakty. W 1918 roku założyła Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, a w 1922 roku rozpoczęła budowę Zakładu dla Niewidomych w Laskach. Przez całe swe życie wierzyła głęboko, że ludzie niewidomi mają wyjątkowy dar przywracania wzroku duszy poprzez głoszenie Ewangelii osobom oddalonym od Boga. W październiku 2020 roku papież Franciszek potwierdził autentyczność cudu za wstawiennictwem Matki Róży, co jest krokiem na drodze do jej beatyfikacji.

W niezwykłym świecie mitycznej Hellady wszystko może się zdarzyć. Bogowie walczą o władzę, Prometeusz stwarza człowieka i opiekuje się nim, po lasach pląsają nimfy, w czeluściach Etny Hefajstos wykuwa misterną biżuterię i straszliwą broń. Współistnieją miłość i nienawiść, trwa rywalizacja o to, kto potężniejszy, silniejszy, bardziej mężny; piękniejszy, mądrzejszy. Herosi staczają walki z potworami, piękne kobiety rywalizują o kochanków. A nad wszystkim czuwają straszliwe mojry, które wyznaczają każdemu jego los, odmierzają każdą chwilę, a potem jednym cięciem przecinają nić życia.

"Mitologia", najbardziej znana książka Jana Parandowskiego, zyskała kilkanaście wydań i od dawna pozostaje w kanonie lektur polskiej inteligencji. "Hellenizm, który jest przede wszystkim zasadą świata, najpotężniej oddziaływał na tych, co przeszli doń ze świata nieco ciemnego, gdzie przeważają posępne pierwiastki" - zauważył niegdyś Parandowski. Warto pamiętać, że "Mitologię", po raz pierwszy wydaną w roku 1924, czytywano zachłannie w kraju o posępnej historii najnowszej, który przez ostatnie półwiecze nie bywał na ogół krajem "ani moralnego, ani intelektualnego rozradowania". Wybór i propagowanie "zasady światłą" było tutaj obroną śródziemnomorskiej tradycji humanistycznej przed zalewem barbarzyństwa i kulturą parweniuszy.

Autorkę Jolantę Tubielewicz być może czytelnik będzie kojarzył z niezwykle przystępnej i ciekawej Historii Japonii. Tym razem odkryjemy dzięki niej świat mitów i wierzeń. Podobnie jak w innych mitologiach również i japońska nie jest jednorodna i podlegała przemianom. Związane one były z kolejnymi fazami religii. Pierwsza wiąże się z kultami shinto, kolejne z napływem buddyzmu, konfucjanizmu oraz taoizmu. Czytelnik pozna Wysoką Równinę Niebios, będzie świadkiem zejścia bogów na ziemię, założenia cesarstwa oraz mitów o cesarzach. Pozna siedmiu bogów szczęścia oraz mieszkańców gór, wody i piekieł. Czyli bogactwo bóstw i wyobrażeń o świecie.

Opowieści Biblijne to pozycja pozwalająca spojrzeć na Biblię oczami naukowców, historyków i literaturoznawców. Zenon Kosidowski przedstawia historię Biblii, badania nad nią i wiele jej interpretacji. Książka cieszyła się ogromnym powodzeniem wśród czytelników była jednak ostro krytykowana przez kościół za kontrowersyjne przedstawianie historii chrześcijaństwa zwłaszcza w okresie PRL-u gdy druk literatury religijnej był odgórnie ograniczony.

Nieustanne ożywianie modlitwy i budowanie jedności z Bogiem to najważniejsze zadania stojące przed każdym, kto chce świadomie przeżywać swoją wiarę. Jak dostrzec w rozmowie z Bogiem więcej niż religijną metaforę? Co zrobić, by stała się ona elementem zwykłej chrześcijańskiej codzienności? Wsłuchana w głos Chrystusa Chiara Amirante dzieli się swoim doświadczeniem modlitwy i podpowiada, jak otworzyć serce na relacje z Bogiem. Zainspiruj się do kontemplacji i sięgnij po konkretne fragmenty słowa Bożego. [esprit.com.pl]